ค้นหาคำศัพท์แบบเร่งด่วน


 

  • ความหมายของคำว่า ' พิริย, พิริยะ '

    พิริย, พิริยะ  หมายถึง [พิริยะ] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ.(ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).

advertisement

 

คำที่ใกล้เคียงกัน

  • พิริย, พิริยะ

    [พิริยะ] น. ความหมั่น, ความกล้า; คนกล้า, คนแข็งแรง, นักรบ.(ป. วิริย; ส. วีรฺย ว่า ความหมั่น, ความกล้า).

  • พิริยพฤนท์

    [พิริยะพฺรึน] น. หมู่นักรบ, พลนักรบ. (ป. วิริย + ส. วฺฤนฺท).

  • พิริยโยธา

    น. พลรบผู้กล้าหาญ. (ป. วิริย + โยธา).

  • พิรี้พิไร

    ว. มัวทําโน่นนิดนี่หน่อย, อ้อยอิ่ง, ตะบิดตะบอย, เช่น ทำพิรี้พิไรมัวพิรี้พิไร.

  • พิรุณ

    น. ฝน; ชื่อเทวดาแห่งนํ้า เทวดาแห่งฝน เรียกว่า พระพิรุณ.(ป., ส. วรุณ).

  • พิรุธ

    ก. ผิดปรกติ, มีอาการน่าสงสัย, เช่น แสดงอาการพิรุธ ทำพิรุธ.(ป., ส. วิรุทฺธ).

  • พิรุฬห์

    [พิรุน] ว. งอกงาม, เจริญ. (ป. วิรุฬฺห; ส. วิรูฒ).

 


พจนานุกรมไทย-ไทย ออนไลน์

จุดประสงค์ของเว็บ เพื่อสนับสนุนการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องตามความหมายของแต่ละคำ ขอบคุณข้อมูลจาก พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒